Kopsun kıyamet diyerek toplu duaya çıktığımız günlerde olmanın ezikliği bizi böylesine güvensiz, umutsuz bırakan. Her devrin ahlaksızı, hırsızı, canisi, zalimi var elbette de adım adım çağ atlarken  'kötülükten iyiliğe' adım atamayışımız varlığımızın tekamülüne ters.  Bu terslikleri de 'imtihan' deyip geçemeyecek kadar anlamış olmanın sürecinde olmalı, hiç olmazsa.

Varlığını, sadece yeryüzünde yer kaplamak olarak açıklayacak bir çok insanın içinde, sadece 'var' olmakla kıymetli olan kişilerin 'yok'luğunu nasıl açıklayabileceğiz ki. Yok'luğun acısı var olanı nasıl kanatmaz ki. Antalya'da bir camiinin müezzini, şubatın dokuzu sabahında ''namaz, uykudan hayırlıdır'' diyecekken teneşirdeki örtüyü farkediyor. Örtüyü gördüğü ilk andaki düşüncelerini empati yaparak düşünelim. Düşünmeye gerek olmadığını ilk saniye anlıyorsunuz. Olmasın temennileriyle ilerlerken her adım, dünyadan kopuşa yaklaştırıyor. Evet ilk aklınıza gelen, bir bebek bırakılmış cami avlusundaki ölü yıkanan yere. Yenidoğanın, dünyadan göçenlerin koyulduğu yerde işi mi ne. Vicdanı çoktan dünyadan  el çekmiş birinin mahareti. Annesinin kucağında olması gereken beş aylık bebek, dünyanın bunca kötülüğünü bir anda görmenin acısıyla ağzından kan geldiğini görüyor sağlık ekipleri ve polisler. Bir erkek bebek, sabahın ilk ışıklarını göremeden şubatın ayazında buz tutuyor, donarak gözlerini yumuyor. Bırakıldığında hala nefes alması, kimbilir saatlerce ağlaması tutmuyor dünyaya onu. Bazılarının cehennemi bu Dünya. Onlara cennetten başka gidecek yer yok. Hadi empati yapalım, teneşirdeki bebek olalım. Bir zevk gecesinde var olmaya başlamışım da, yük görülmüşüm doğduğum beşinci ayımda. Oysa beslenseydim, sarıp sarmalansaydım emanet edildiğim kişi tarafından yük olmazdım kimseye. Zor günlerim geçerdi de ses etmezdim az süt verildi diye. Gıkım çıkmazdı her ağlama hali geldiğimde. Yaratanım 'var' ettiyse beni, gönderdiyse bu aleme, yürürdüm adım adım bana ayrılan yüzeyde. Üşüdüm derdim de gecenin ayazında, donmazdım ağzımdan kan gelerek. Başkalarının varlığına göz koymazdım, yokluğum olsa da.

Yokluk'... Az evvel vardım. Belki de bir adım vardı. Oysa şimdi kimsesiz ve adsızım. Bir ad koydular şimdi. ÇP 51 BEBEK. Varlığıma gülenin olmadığı gibi yokluma ağlayanım da yok. On beş gün bekledim de cenazeme dahi sahip çıkanım olmadı. Gelmeyeceklerini biliyordum da  yasal sürenin dolmasını bekledim. Birkaç belediye işçisinin ellerinde, kimsesi olmayanların mezarlığında toprağa verildim. Ne çabuk bir gidişti, ne acı bir kovuluş. Mezarımın başındaki dikilen tahtaya çocuk parselinde olduğumu bildiren kodu, 'ÇP 51 BEBEK'i yazdılar. Bu kadarmış nasibim. Geldiğim gibi gönderildim. Hiçbir şey koymadı da, bir defa gölgemi bırakamadım ya bu dünyada işte o koydu. Şimdi bakın buralardan geçerseniz, ÇP 51 BEBEK yazılı tahtamın gölgesine. O gölge, var olmuş olduğumun tek kanıtı.