Kıyametin gelmesini bekleyeniniz mi var. Beklemenize gerek yok. Kıyameti yaşıyoruz. Alameti yok değil, bahanelere bakınız kıyımın. Günlük planlarımızı yaparken biz, akşam yemeğine fasulye mi patlıcan mı diye düşünür dururken, bazı yerlerde insanlar' ölümün içinde alabilecekleri(!) nefesin derdindeler. Seyrediyoruz. Sadece seyrediyoruz. Bir de seyretmeyenler var, haberi dahi olmayanlar. Son çıkan sanatçının tüm parçalarını ezbere bilenler, dünyada masum insanların öldürülüşlerine' kulak dahi vermiyorlar. Tarih, tanıksız mı yazılacak? Tarih; masumların kanıyla yazılırken, bunca yıkımın- kıyımın görenleri nerede? Dünya tıp' demiş, bunca çığlığa rağmen.
Bahçemizdeki ağacın hayatı önemli de, bu kadar insanın kanının akması önemsiz mi? Şu ülke, bu ülke demiyorum. Şu lider, bu asker demiyorum. Sadece ırkımın, tek dindaşımın da demiyorum. Aynı gökyüzünün altında, uzaklarda da olsa katliamların sürüp durması, hele hele masumların gözlerinin açık gitmesi bizi uyandırmıyor mu? Hipnoz olmuşuz, kötülüklerin karşısında.
İnsan nedir? Tüm çekim halleriyle işlenmeli derslerde. Müfredatların vazgeçilmez konusu olmalı. Hafıza kaybı yaşıyoruz. Hatırlatılmalı, unutturulmamalı.
Ülkelerin düzenine burnumuzu sokacak değiliz ama bu ölümlerin kokusu, söyleyin Allah aşkına sizi yaşadığınıza ar ettirmedi mi?
Ortada bir savaş yok. Kural da yok. Olan şey, yavrucakların ölmesi, annelerin ciğerlerinin yanması. Annelerin ölmesi, yavruların ölü bir bedene sıkıca sarılması. Babaların ölmesi, babalarının gözü yaşlı torunlarının elinden tutması. Kuşların dahi terk ettiği memleketlerinin bağrından kopan binlerce gurbet kuşları. Özgürlüğü, hapis kalmış kalpleriyle, başka topraklarda arayan biçareler. Memleketinin zengini, yaban ellerde fukara. Hicretini umuduna saklamış, zoraki göçmenler. Yaşam hevesini söküp atmış zalimlerin, kelimeleri yutmuş suskunları.
Ölüm beter de, bu ölüm kokusunun içinde yaşamak daha da beter.
Ey Rabbim! Bir ay Ramazanı yaşamış, bayramında değil, arifesinde manasını unutmuş kulların bizleri affet.
Biz, halife olamadık. Affet.
